De hele weel moesten we om kwart over 6 ons bed uit, om iets voor 7 te vertrekken. Vervolgens reden we ongeveer een uur naar de office van Evangelical Fellowship in Sierra Leone. Waar we de dinsdag anderhalf uur moesten wachten, want we hadden een gesprek met de directeur om een schema te maken wanneer we wat willen onderzoeken. Hadden we eindelijk ons gesprek, kwamen ze er na tien minuten achter dat we beter zelf ons schema kunnen maken.

's Middags gingen we naar de bank om geld op te nemen. Eerst moest het omgerekend worden naar dollars en daarna na Leones. Er is een man wel meer dan een uur bezig geweest met een rekenmachine en het invullen van papieren om te berekenen hoeveel we nou moesten krijgen.

Mohammed (hij werkt ook bij EFSL) bracht ons terug naar huis. Onderweg heeft hij ons een beetje geleerd hoe we dingen moeten kopen bij straatverkopers. Echt heel grappig. All es wordt op het hoofd gedragen Ze eten hier bijna geen fruit en groente, daarom kochten we bananen, papaja en wat mandarijnen. Je ziet hier ook nog best wel wat kinderen die langs de straat aan het verkopen zijn. Dat zijn vaak kinderen van een bepaalde stam. Er zijn hier meerdere stammen die heel erg arm zijn, maar die toch hun kinderen naar school sturen, omdat ze meer gericht zijn op de toekomst. Als hun kind naar school gaat, krijgt het waarschijnlijk een betere baan en kunnen ze ook hun ouders beter onderhouden.
Wat ik ook hoorde is dat zo ongeveer 90 tot 95 procent van de vrouwen is besneden!

Woensdag was weer zo'n dag. We hadden een kort gesprek met iemand van de Cotton Tree Foundation, die zorgt voor plekken op scholen in het vluchtelingen kamp. Voordat we terug konden naar huis, moesten we nog wel 4 uur wachten, daarom zijn we naar de big market geweest. De big market ligt vol met souvenirs. Je moet zo ongeveer de verkopers van je afschudden!

Donderdag gingen we eindelijk op scholen kijken. De kinderen vinden het helemaal geweldig als je langskomt. Ze proberen je constant even aan te raken. Het is heel leuk om te zien hoe de leerkrachten lesgeven. Ik had een rekenles geobserveerd in groep 5. De kinderen leerden optellen en aftrekken in honderdtallen. De leerkracht maakte van elk honderdtal een duizendtal. Hij zij voor 713: zevenduizend honderd drie. De kinderen die heel goed zijn, worden enorm geprezen en de zwakke kinderen worden echt soort van voor schut gezet.
We zijn nu inmiddels op drie scholen geweest. Op 1 school geven ze nog lichamelijk straffen. De kinderen moeten dan op de grond liggen met gestrekte armen en dan krijgen ze een paar flinke slagen met een stok. Op deze school zijn de kinderen ook bang voor de leerkracht.

Op een andere school wilden we de directeur of een leerkracht interviewen. De directeur was niet aanwezig, dus vroegen we een leerkracht of die onze vragen wilden beantwoorden. Alle leerkrachten moesten lesgeven, dus we wilden wel wachten. Vervolgens vonden de leerkrachten het zo interessant dat ze allemaal hun klas in de steek lieten en onze vragen wilden beantwoorden. Er kwam een enorm lawaai uit de klassen, maar de leerkrachten bleven rustig zitten.

Als de kinderen leren lezen, dan schrijft de leerkracht een stukje van het boek op het bord en dat dreunen ze dan met z'n allen heel vaak op. Ik denk echt dat er kinderen zijn die amper kunnen lezen, maar heel braaf het boek uit hun hoofd leren, omdat ze het zo vaak opdreunen.

Gisteren moesten we nog even de auto van Cecilia ophalen die bij de garage stond. Die garage staat dicht in het buurt van het stadion. Er zijn daar heel vaak competities tussen scholen. We stonden op straat in de file en er kwam in een keer een hele groep jongens tussen de auto's door gerend. In een keer werd er geschreeuwd in de auto dat de ramen dicht moesten en de deuren op slot. Gelukkig renden ze heel hard door, omdat de politie er al bij was en die wilden ze ontlopen. Er wordt altijd gevochten na zo'n wedstrijd. Ze zijn dan enorm agressief, ze gooien rustig de ramen van auto's in. Op hetzelfde moment werd er ook uit de tweede auto voor ons een mobiel gestolen.

De mensen hier tonen heel erg hun emotie. Ze kunnen enorme tegen elkaar schreeuwen om niks, en twee minuten later, lachen ze weer. Iedereen eromheen gaat zich er dan mee bemoeien. Pas ook, het verkeer hier is echt verschrikkelijk. Het staat constant vast. Er stond een vrachtwagen op een hele poos stil op de weg. De auto's konden elkaar niet meer passeren. Iedereen begon te toeteren en te schreeuwen naar elkaar, maar op een gegeven moment gingen twee voorbijgangers het verkeer regelen en toen was het weer voorbij. Heel grappig om te zien;)

Je wil niet weten wat mensen hier voor water drinken. Omdat het best wel kan regenen hier, stroomt er soms water langs de weg. Dat stoppen ze gewoon in hun jerrycan. Ook wassen ze zichzelf en hun kleren in een of andere vieze plas,waarin ook auto's worden gewassen.