Jullie raden nooit wat wij hebben gegeten met oud en nieuw: oliebollen! Oftewel: oliebom a la Cecilia. Het valt ook niet mee om het woord ‘oliebollen' uit te spreken. Annemijn had een pak oliebollenmix, vandaar. Het was wel een geslaagde actie, want iedereen vond het hier lekker.

Voor het eerst hebben we de wisseling van het oude en het nieuwe jaar in de kerk doorgebracht. Door het verkeer waren we er pas om 11 uur in plaats van 10 uur en daarom hebben we helaas de singspiration gemist, maar ondanks dat was het nog steeds heel gaaf. De kerk was overvol, er zaten zelfs mensen buiten op stoelen. Vlak voor twaalf uur begon de pastor te bidden tot een paar minuten na twaalven, daarna barstte de kerk los, iedereen zong: Tell God thanky for my lifo. Tell God thanky mi no die-o.' We hebben echt weet ik niet hoeveel handjes geschud en gezegd: ‘Happy new year and peace of the Lord.' Iedereen was heel erg vrolijk.

We hebben een paar verloren vuurpijlen gezien, maar over het algemeen was er amper vuurwerk. Toen we terug reden naar huis, hoorden we het lied een paar keer door mensen die op straat liepen. Het is dan wel hard om te zien dat er nog steeds mensen langs de weg staan te verkopen. Dat was ook met Kerst zo. Wat wil je als je geen geld hebt.

Thuis hebben we nog heel gezellig nageborreld met Cecilia en nog wat mensen.

We zijn best druk met ons onderzoek hier, maar gelukkig komen er soms een paar schattige kinderen naar binnen om ons een beetje af te leiden. Kadiatu, Alice en Ruth zijn zusjes van 9, 7 en 3 jaar oud. Ze zijn echt zo schattig! Ze komen uit een gezin van 9 kinderen. Ze zijn alleen heel erg arm. Ze hebben 1 kamer waar ze met z'n allen slapen. In die paar kleren die ze hebben, zitten best wel wat gaten. Ze kunnen helaas geen Engels en dat maakt het soms wel een beetje lastig om met ze te praten. Pas hadden we ze een pakje stiften gegeven. Ze waren eerst te verlegen om er wat mee te doen, maar we hebben ze even op weg geholpen om wat voor te tekenen en te schrijven. Ze begonnen helemaal te stralen! Ze hebben een hele poos intensief gekleurd en geschreven! Ze vonden het erg leuk als wij woordjes en kleine tekeningetjes maakten, dan deden zij dat na. Tenminste de oudste twee. Ruth heeft heel wat blaadjes vol gekregen met allemaal paarse rondjes en ze heeft gelijk haar gezicht er maar bij mee gekleurd.

Tegenover waar wij wonen, staat een joekel van een huis. Daar wonen heel veel gezinnen in van dezelfde familie. Zodra we het huis uit gaan, worden we altijd heel uitbundig gegroet door mensen en kinderen uit dat huis. Het kleinste jongetje dat daar woont, heet Obama. Hij is twee jaar. Eerst was hij heel bang voor ons en durfde niet naar ons toe. Af en toe durft hij dat nog niet en dan gaat hij op een afstand zijn tong naar ons uitsteken of rare gezichten te trekken. Als iemand anders hem naar ons toe brengt dan durft hij meestal na een poosje wel en vervolgens worden we plat geknuffeld door hem, waardoor wij dan ook wel eens onder zijn kwijl zitten. Maar ja, hij blijft schattig.

Een poosje geleden gingen we een klein eindje lopen. Onderweg kwamen we een meisje, Zaina, tegen van ongeveer onze leeftijd. Ze wilde heel graag dat we met haar mee naar het huis van haar zus, Nancy, gingen. We kwamen na een eindje lopen in een heel piep klein huisje terecht. De huiskamer was ongeveer 3 bij 2 meter. Achter in de kamer hing een gordijntje en daarachter was nog een klein kamertje met een bed waar het gezin slaapt. Koken gebeurt buiten en wassen e.d. ergens buiten in een hokje.

Het was heel gezellig. Nancy haar man was niet thuis, maar wel haar dochtertje: Beautiful Precious Blessing Ruth. Op school heet ze Blessing Ruth, thuis heet ze Precious en als ze voorgesteld wordt, heet ze Beautiful. We kregen gelijk fotoalbums in onze handen gedrukt. Het was heel gezellig en Zaina wilde eten voor ons klaar maken. We wilden eigenlijk liever niet, omdat we net ziek geweest waren, door verkeerd voedsel. Maar toen we op wilden staan om te gaan, was ze echt een beetje beledigd, dus we zijn maar weer gaan zitten. Ondertussen kwam de oma van hen nog langs met een pannetje eten. Ze zijn hier echt zo gastvrij. Die oma met haar grijze vlechtjes begon te dansen, het was zo'n leuk gezicht! Ze vertelden ook best wel wat over hun leven. Zaina kan niet naar school, omdat haar ouders geen werk hebben. Zij verkoopt zeep op straat. Nancy en haar verloofde, gaan in februari trouwen. Eerder kon niet, omdat ze gewoon geen geld voor een bruiloft hadden. Ondanks dat ze amper wat hebben, zetten ze ons het beste voor!

Zaterdagmiddag gaan we met Zaina en Nancy nog naar het strand.

We zijn pas ook nog verdwaald in onze eigen buurt. We kwamen echt tussen de krotjes terecht.

De mensen zaten echt te kijken, van wat een paar van die blanke meiden hier nou moesten. Ze hebben ons heel aardig de weg gewezen en we werden constant uitbundig gegroet.

Arm en rijk woont hier zo dicht bij elkaar. In onze straat heeft de president een van zijn huizen. Maar in die zelfde straat zie je ook krotjes. Overal zie je dat eigenlijk wel.

Vandaag en gisteren hebben we afscheid genomen op de scholen. De Goflames Mission School had er een heel werk van gemaakt. We zijn door een aantal leerkrachten en leerlingen toegesproken en we hebben weet ik niet hoe vaak gehoord dat we erg gewaardeerd werden. Dat kunnen we mooi in onze zak steken. Een paar kinderen deden een spel voor ons: Er lagen een paar ballonnen op het midden van het veld en zij moesten er zo hard mogelijk naartoe rennen en op de ballon gaan zitten, zodat de ballon knapte. Dat is geloof ik een teken van victorie, als ik het goed begrepen had.

Helaas waren niet alle leerlingen op school die ik geïnterviewd had, na de vakantie is ongeveer de helft niet op school, omdat veel leerlingen hun families bezoeken tijdens de vakantie en dus ook nog na de vakantie.

Nog twee weken en dan gaan we alweer naar huis. Het is echt te snel gegaan. Afscheid nemen blijft de aankomende twee weken nog wel doorgaan.

Intussen gaat het thuis nog zo zijn gangetje. We hebben hier een hele gevarieerde afwisseling van wel stroom, geen stroom, wel stromend water, geen stromend water, wel internet, geen internet. Elke keer is het weer afwachten. We leren hier wel geduld hebben!

Cecilia is vandaag vertrokken naar Senegal, om vanuit daar door te gaan naar Nederland voor haar werk. We missen haar nu al. Gelukkig komt ze een paar dagen voordat wij gaan weer terug!