Dear all,

Dit is dan mijn laatste verhaal op mijn weblog. De tijd gaat echt te snel!

We hebben weer het een en ander meegemaakt. Maandag vertrokken we om 4 uur 's nachts met Steven, een broer van Cecilia, op weg om aan onze reis naar Tiwai-Island te gaan. Hij zou met ons mee reizen naar Bo en ons daar weer op een poda poda zetten naar Potoru en vanaf daar moesten we een okada nemen naar Tiwai-Island.

Om 4 uur 's nachts rijden er natuurlijk amper taxi's, dus we hebben van ons huis naar Lumley gelopen, ongeveer een uur door het donker. Lumley is een plek waar het altijd wemelt van de mensen en verkopers. De eerste paar vroege vogels waren al weer in de benen, maar het was nog wel erg rustig. Steven liet ons een paar minuten alleen om aan een poda poda driver te vragen welke kant hij opging. Wij stonden precies uit zijn zicht toen er een groepje jongens aan kwam lopen en 1 jongen met dreads maakte zich los en keek naar ons. Hij liep op Annemijn af, die net even aan het smsen was. Zij zag hem dus niet aankomen. Hij ging vlak voor haar staan en in eerste instantie dachten wij dat het weer zo'n jongen was die zou zeggen: ‘I love you, I want to keep in touch with you... and whatever.' Maar in een keer begon hij aan de tas van Annemijn te trekken en te rukken. Hij probeerde haar rugtas van haar tas af te laten glijden. Cecilia had gezegd dat als iemand ons wilde bestelen dat we heel hard ‘thief' moeten roepen. Annemijn was echt te perplex om ook maar te reageren. Ik gaf een keiharde schreeuw. De dief schrok er gewoon van, hij keek me zo vreselijk verbaasd aan en ik stopte met schreeuwen en toen hij hoorde dat ik niet meer schreeuwde, begon hij weer. Dus ik begon ook maar weer en toen hoorden een aantal mannen aan de overkant, waaronder ook een militair, mijn geschreeuw ook en zij kwamen er heel snel aanrennen en de jongen wist niet hoe snel hij weg moest zijn. Eerst probeerde hij nog snel tussen een paar andere jongens te lopen om niet meer op te vallen, maar ik heb die mannen nog even goed naar hem verwezen, door te roepen: ‘That one'. Hij rende maar snel tussen wat krotjes, kraampjes of zoiets door. Ze hebben hem niet te pakken kunnen krijgen. Steven kwam er heel hard aangerend, hij had ook gezien wat er gebeurde. Wij hadden eerst vreselijk de slappe lach, we moesten ons echt even ontladen. Het gebeurde ook allemaal in een paar seconde. Ik weet echt niet wat ik allemaal heb gedaan, ik had bloed aan mijn vinger, volgens mij heb ik ook nog heel hard aan de tas van Annemijn getrokken. Ik kan het me niet allemaal meer voor de geest halen.

Wij maar snel met Steven de poda poda in. We zaten nog maar net en daar kwam de militair al weer aan met zijn mega mitrailleur. Hij zei dat we geluk hadden dat hij in de buurt was. Dat waren we ook. Gisteren hoorden we namelijk van iemand dat op Lumley een bende rondzwerft die ook wel meer uithaalt dan alleen aan iemands tas te trekken.

Aan het eind van de dag kwamen we aan bij het dorpje waar we de rivier zouden moeten oversteken om naar Tiwai-Islands te gaan. Maar in dat dorpje waren ze net bezig met traditionele dansen. Dat was zo enorm gaaf. Wat kunnen die zwartjes dansen!

Een man uit het dorpje bracht ons naar Tiwai-Islands.

De volgende morgen hebben we om zeven uur al een wandeling door de jungle gemaakt met een gids. We hebben 5 verschillende soorten apen gezien en heel veel verschillende soorten planten en bomen. We werden echt door de meest smalle paadjes geleid.

's Middags hebben we nog een kano tocht gemaakt over de rivier.

We hadden met die mannen afgesproken dat ze ons om 4 uur weer op zouden halen. We weten dat Afrikanen niet altijd bij de tijd zijn, maar dit was wel een wat officiëlere organisatie. Zelfs al zouden we een uur later opgehaald worden, dan waren we nog voor het donker weer in Portoru, waar we nog een nacht zouden slapen. Om 4 uur zaten wij daarom al heel netjes klaar met onze tassen. We waren echt de enige op het eiland met een stel apen en om half 6 waren we nog niet opgehaald. Zaten we daar op een onbewoond eiland zonder mensen, bereik, eten e.d. Maar gelukkig om 6 kwamen ze toch nog.

Vervolgens zaten Jorine en ik samen op een okada met een driver die totaal niet kon rijden. We gingen in het begin al bijna een keer onderuit. Hij slipte elke keer bijna weg en hij kon niet eens z'n motor recht op de weg houden. We waren ons leven niet meer zo zeker, maar het was ook geen optie om te gaan lopen, want het was al bijna donker en we moesten nog een heel eind. Er zijn heel wat schietgebedjes de lucht ingegaan, maar gelukkig kwamen we na een half uur toch nog veilig aan in Portoru. De mensen hier zouden zeggen: Tell God thankie!

In portoru zouden we overnachten in de office van de organisatie van Tiwai-Island. We waren er nog maar net, toen de poda poda driver er aan kwam. Hij had ons een extra rit gegeven voor een klein bedrag om ons vanuit Portoru naar Tiwai-Island te brengen. De poda poda's vertrekken 's ochtend om half 7 uit Portoru om naar Bo te gaan. Hij had tegen ons gezegd dat hij er die woensdag niet zou zijn. De poda poda driver zei tegen ons dat wij wel met hem mee konden rijden naar Bo en hij zou ons de volgende ochtend om 5 uur op halen. Wij dachten van dat is wel prima, want dan hoeven we ook niet eerst door het donker het hele dorp door.
Wij gingen ons rustig klaar maken om te gaan slapen en ze hadden gezegd dat achter een bepaalde deur de badkamer was. Het water stond gewoon in de gang. Wij doen die deur open en in een keer staan we buiten. Ach ja, dit is Afrika, ondertussen zijn we dat al helemaal gewend.

We lagen al lekker een poosje op bed, toen we bedachten dat het toch wel heel raar was als we om 5 uur opgehaald zouden worden. Hij hoort pas om half 7 weg te gaan en hij had gezegd dat hij woensdag niet in Portoru zou zijn. Op dat moment belde Steven ons om te vragen hoe het met ons was. Toen hij hoorde dat we alleen ergens in een huis sliepen, zij hij wel van dat we absoluut niet de deur open mochten doen als er iemand op de deur zou kloppen. We hebben hem maar gelijk gevraagd of we zo'n poda poda driver kunnen vertrouwen. Steven zij dat we niet zomaar iedereen moeten vertrouwen, we moesten ons toch maar klaar maken om 5 uur, maar hij wilde wel via de telefoon de poda poda driver spreken. Wij waren netjes om 5 uur klaar, maar de poda poda driver kwam niet opdagen. Pas om 6 uur stond hij op de stoep. Dat was een heel normale tijd voor als je om half 7 zou vertrekken. Dus we hadden ons mooi druk gemaakt om niets.

Misschien moeten we de volgende keer toch maar iemand meenemen. Alleen de public transport is al zo vreselijk complex. Gelukkig heeft onze poda poda driver die we eerst betwijfeld hadden ons heel goed geholpen om ook weer vervoer te krijgen vanuit Bo naar Freetown.

In deze week hadden we dus al genoeg beleefd voor wel een maand.

Nu zijn we druk bezig met de laatste dingetjes vast te leggen aan ons verslag en natuurlijk met het afscheid nemen van al die lieve mensen hier! Dat valt niet altijd mee. Van Cecilia hebben we al afscheid genomen, zij is op het moment in Nederland en komt precies de dag terug dat wij vertrekken, dus we lopen elkaar precies mis. Helaas!

De volgende keer hoop ik jullie weer te zien in Nederland!