Tiwai-Island & again a thief

Dear all,

Dit is dan mijn laatste verhaal op mijn weblog. De tijd gaat echt te snel!

We hebben weer het een en ander meegemaakt. Maandag vertrokken we om 4 uur 's nachts met Steven, een broer van Cecilia, op weg om aan onze reis naar Tiwai-Island te gaan. Hij zou met ons mee reizen naar Bo en ons daar weer op een poda poda zetten naar Potoru en vanaf daar moesten we een okada nemen naar Tiwai-Island.

Om 4 uur 's nachts rijden er natuurlijk amper taxi's, dus we hebben van ons huis naar Lumley gelopen, ongeveer een uur door het donker. Lumley is een plek waar het altijd wemelt van de mensen en verkopers. De eerste paar vroege vogels waren al weer in de benen, maar het was nog wel erg rustig. Steven liet ons een paar minuten alleen om aan een poda poda driver te vragen welke kant hij opging. Wij stonden precies uit zijn zicht toen er een groepje jongens aan kwam lopen en 1 jongen met dreads maakte zich los en keek naar ons. Hij liep op Annemijn af, die net even aan het smsen was. Zij zag hem dus niet aankomen. Hij ging vlak voor haar staan en in eerste instantie dachten wij dat het weer zo'n jongen was die zou zeggen: ‘I love you, I want to keep in touch with you... and whatever.' Maar in een keer begon hij aan de tas van Annemijn te trekken en te rukken. Hij probeerde haar rugtas van haar tas af te laten glijden. Cecilia had gezegd dat als iemand ons wilde bestelen dat we heel hard ‘thief' moeten roepen. Annemijn was echt te perplex om ook maar te reageren. Ik gaf een keiharde schreeuw. De dief schrok er gewoon van, hij keek me zo vreselijk verbaasd aan en ik stopte met schreeuwen en toen hij hoorde dat ik niet meer schreeuwde, begon hij weer. Dus ik begon ook maar weer en toen hoorden een aantal mannen aan de overkant, waaronder ook een militair, mijn geschreeuw ook en zij kwamen er heel snel aanrennen en de jongen wist niet hoe snel hij weg moest zijn. Eerst probeerde hij nog snel tussen een paar andere jongens te lopen om niet meer op te vallen, maar ik heb die mannen nog even goed naar hem verwezen, door te roepen: ‘That one'. Hij rende maar snel tussen wat krotjes, kraampjes of zoiets door. Ze hebben hem niet te pakken kunnen krijgen. Steven kwam er heel hard aangerend, hij had ook gezien wat er gebeurde. Wij hadden eerst vreselijk de slappe lach, we moesten ons echt even ontladen. Het gebeurde ook allemaal in een paar seconde. Ik weet echt niet wat ik allemaal heb gedaan, ik had bloed aan mijn vinger, volgens mij heb ik ook nog heel hard aan de tas van Annemijn getrokken. Ik kan het me niet allemaal meer voor de geest halen.

Wij maar snel met Steven de poda poda in. We zaten nog maar net en daar kwam de militair al weer aan met zijn mega mitrailleur. Hij zei dat we geluk hadden dat hij in de buurt was. Dat waren we ook. Gisteren hoorden we namelijk van iemand dat op Lumley een bende rondzwerft die ook wel meer uithaalt dan alleen aan iemands tas te trekken.

Aan het eind van de dag kwamen we aan bij het dorpje waar we de rivier zouden moeten oversteken om naar Tiwai-Islands te gaan. Maar in dat dorpje waren ze net bezig met traditionele dansen. Dat was zo enorm gaaf. Wat kunnen die zwartjes dansen!

Een man uit het dorpje bracht ons naar Tiwai-Islands.

De volgende morgen hebben we om zeven uur al een wandeling door de jungle gemaakt met een gids. We hebben 5 verschillende soorten apen gezien en heel veel verschillende soorten planten en bomen. We werden echt door de meest smalle paadjes geleid.

's Middags hebben we nog een kano tocht gemaakt over de rivier.

We hadden met die mannen afgesproken dat ze ons om 4 uur weer op zouden halen. We weten dat Afrikanen niet altijd bij de tijd zijn, maar dit was wel een wat officiëlere organisatie. Zelfs al zouden we een uur later opgehaald worden, dan waren we nog voor het donker weer in Portoru, waar we nog een nacht zouden slapen. Om 4 uur zaten wij daarom al heel netjes klaar met onze tassen. We waren echt de enige op het eiland met een stel apen en om half 6 waren we nog niet opgehaald. Zaten we daar op een onbewoond eiland zonder mensen, bereik, eten e.d. Maar gelukkig om 6 kwamen ze toch nog.

Vervolgens zaten Jorine en ik samen op een okada met een driver die totaal niet kon rijden. We gingen in het begin al bijna een keer onderuit. Hij slipte elke keer bijna weg en hij kon niet eens z'n motor recht op de weg houden. We waren ons leven niet meer zo zeker, maar het was ook geen optie om te gaan lopen, want het was al bijna donker en we moesten nog een heel eind. Er zijn heel wat schietgebedjes de lucht ingegaan, maar gelukkig kwamen we na een half uur toch nog veilig aan in Portoru. De mensen hier zouden zeggen: Tell God thankie!

In portoru zouden we overnachten in de office van de organisatie van Tiwai-Island. We waren er nog maar net, toen de poda poda driver er aan kwam. Hij had ons een extra rit gegeven voor een klein bedrag om ons vanuit Portoru naar Tiwai-Island te brengen. De poda poda's vertrekken 's ochtend om half 7 uit Portoru om naar Bo te gaan. Hij had tegen ons gezegd dat hij er die woensdag niet zou zijn. De poda poda driver zei tegen ons dat wij wel met hem mee konden rijden naar Bo en hij zou ons de volgende ochtend om 5 uur op halen. Wij dachten van dat is wel prima, want dan hoeven we ook niet eerst door het donker het hele dorp door.
Wij gingen ons rustig klaar maken om te gaan slapen en ze hadden gezegd dat achter een bepaalde deur de badkamer was. Het water stond gewoon in de gang. Wij doen die deur open en in een keer staan we buiten. Ach ja, dit is Afrika, ondertussen zijn we dat al helemaal gewend.

We lagen al lekker een poosje op bed, toen we bedachten dat het toch wel heel raar was als we om 5 uur opgehaald zouden worden. Hij hoort pas om half 7 weg te gaan en hij had gezegd dat hij woensdag niet in Portoru zou zijn. Op dat moment belde Steven ons om te vragen hoe het met ons was. Toen hij hoorde dat we alleen ergens in een huis sliepen, zij hij wel van dat we absoluut niet de deur open mochten doen als er iemand op de deur zou kloppen. We hebben hem maar gelijk gevraagd of we zo'n poda poda driver kunnen vertrouwen. Steven zij dat we niet zomaar iedereen moeten vertrouwen, we moesten ons toch maar klaar maken om 5 uur, maar hij wilde wel via de telefoon de poda poda driver spreken. Wij waren netjes om 5 uur klaar, maar de poda poda driver kwam niet opdagen. Pas om 6 uur stond hij op de stoep. Dat was een heel normale tijd voor als je om half 7 zou vertrekken. Dus we hadden ons mooi druk gemaakt om niets.

Misschien moeten we de volgende keer toch maar iemand meenemen. Alleen de public transport is al zo vreselijk complex. Gelukkig heeft onze poda poda driver die we eerst betwijfeld hadden ons heel goed geholpen om ook weer vervoer te krijgen vanuit Bo naar Freetown.

In deze week hadden we dus al genoeg beleefd voor wel een maand.

Nu zijn we druk bezig met de laatste dingetjes vast te leggen aan ons verslag en natuurlijk met het afscheid nemen van al die lieve mensen hier! Dat valt niet altijd mee. Van Cecilia hebben we al afscheid genomen, zij is op het moment in Nederland en komt precies de dag terug dat wij vertrekken, dus we lopen elkaar precies mis. Helaas!

De volgende keer hoop ik jullie weer te zien in Nederland!

Oliebom en afscheid op de scholen

Jullie raden nooit wat wij hebben gegeten met oud en nieuw: oliebollen! Oftewel: oliebom a la Cecilia. Het valt ook niet mee om het woord ‘oliebollen' uit te spreken. Annemijn had een pak oliebollenmix, vandaar. Het was wel een geslaagde actie, want iedereen vond het hier lekker.

Voor het eerst hebben we de wisseling van het oude en het nieuwe jaar in de kerk doorgebracht. Door het verkeer waren we er pas om 11 uur in plaats van 10 uur en daarom hebben we helaas de singspiration gemist, maar ondanks dat was het nog steeds heel gaaf. De kerk was overvol, er zaten zelfs mensen buiten op stoelen. Vlak voor twaalf uur begon de pastor te bidden tot een paar minuten na twaalven, daarna barstte de kerk los, iedereen zong: Tell God thanky for my lifo. Tell God thanky mi no die-o.' We hebben echt weet ik niet hoeveel handjes geschud en gezegd: ‘Happy new year and peace of the Lord.' Iedereen was heel erg vrolijk.

We hebben een paar verloren vuurpijlen gezien, maar over het algemeen was er amper vuurwerk. Toen we terug reden naar huis, hoorden we het lied een paar keer door mensen die op straat liepen. Het is dan wel hard om te zien dat er nog steeds mensen langs de weg staan te verkopen. Dat was ook met Kerst zo. Wat wil je als je geen geld hebt.

Thuis hebben we nog heel gezellig nageborreld met Cecilia en nog wat mensen.

We zijn best druk met ons onderzoek hier, maar gelukkig komen er soms een paar schattige kinderen naar binnen om ons een beetje af te leiden. Kadiatu, Alice en Ruth zijn zusjes van 9, 7 en 3 jaar oud. Ze zijn echt zo schattig! Ze komen uit een gezin van 9 kinderen. Ze zijn alleen heel erg arm. Ze hebben 1 kamer waar ze met z'n allen slapen. In die paar kleren die ze hebben, zitten best wel wat gaten. Ze kunnen helaas geen Engels en dat maakt het soms wel een beetje lastig om met ze te praten. Pas hadden we ze een pakje stiften gegeven. Ze waren eerst te verlegen om er wat mee te doen, maar we hebben ze even op weg geholpen om wat voor te tekenen en te schrijven. Ze begonnen helemaal te stralen! Ze hebben een hele poos intensief gekleurd en geschreven! Ze vonden het erg leuk als wij woordjes en kleine tekeningetjes maakten, dan deden zij dat na. Tenminste de oudste twee. Ruth heeft heel wat blaadjes vol gekregen met allemaal paarse rondjes en ze heeft gelijk haar gezicht er maar bij mee gekleurd.

Tegenover waar wij wonen, staat een joekel van een huis. Daar wonen heel veel gezinnen in van dezelfde familie. Zodra we het huis uit gaan, worden we altijd heel uitbundig gegroet door mensen en kinderen uit dat huis. Het kleinste jongetje dat daar woont, heet Obama. Hij is twee jaar. Eerst was hij heel bang voor ons en durfde niet naar ons toe. Af en toe durft hij dat nog niet en dan gaat hij op een afstand zijn tong naar ons uitsteken of rare gezichten te trekken. Als iemand anders hem naar ons toe brengt dan durft hij meestal na een poosje wel en vervolgens worden we plat geknuffeld door hem, waardoor wij dan ook wel eens onder zijn kwijl zitten. Maar ja, hij blijft schattig.

Een poosje geleden gingen we een klein eindje lopen. Onderweg kwamen we een meisje, Zaina, tegen van ongeveer onze leeftijd. Ze wilde heel graag dat we met haar mee naar het huis van haar zus, Nancy, gingen. We kwamen na een eindje lopen in een heel piep klein huisje terecht. De huiskamer was ongeveer 3 bij 2 meter. Achter in de kamer hing een gordijntje en daarachter was nog een klein kamertje met een bed waar het gezin slaapt. Koken gebeurt buiten en wassen e.d. ergens buiten in een hokje.

Het was heel gezellig. Nancy haar man was niet thuis, maar wel haar dochtertje: Beautiful Precious Blessing Ruth. Op school heet ze Blessing Ruth, thuis heet ze Precious en als ze voorgesteld wordt, heet ze Beautiful. We kregen gelijk fotoalbums in onze handen gedrukt. Het was heel gezellig en Zaina wilde eten voor ons klaar maken. We wilden eigenlijk liever niet, omdat we net ziek geweest waren, door verkeerd voedsel. Maar toen we op wilden staan om te gaan, was ze echt een beetje beledigd, dus we zijn maar weer gaan zitten. Ondertussen kwam de oma van hen nog langs met een pannetje eten. Ze zijn hier echt zo gastvrij. Die oma met haar grijze vlechtjes begon te dansen, het was zo'n leuk gezicht! Ze vertelden ook best wel wat over hun leven. Zaina kan niet naar school, omdat haar ouders geen werk hebben. Zij verkoopt zeep op straat. Nancy en haar verloofde, gaan in februari trouwen. Eerder kon niet, omdat ze gewoon geen geld voor een bruiloft hadden. Ondanks dat ze amper wat hebben, zetten ze ons het beste voor!

Zaterdagmiddag gaan we met Zaina en Nancy nog naar het strand.

We zijn pas ook nog verdwaald in onze eigen buurt. We kwamen echt tussen de krotjes terecht.

De mensen zaten echt te kijken, van wat een paar van die blanke meiden hier nou moesten. Ze hebben ons heel aardig de weg gewezen en we werden constant uitbundig gegroet.

Arm en rijk woont hier zo dicht bij elkaar. In onze straat heeft de president een van zijn huizen. Maar in die zelfde straat zie je ook krotjes. Overal zie je dat eigenlijk wel.

Vandaag en gisteren hebben we afscheid genomen op de scholen. De Goflames Mission School had er een heel werk van gemaakt. We zijn door een aantal leerkrachten en leerlingen toegesproken en we hebben weet ik niet hoe vaak gehoord dat we erg gewaardeerd werden. Dat kunnen we mooi in onze zak steken. Een paar kinderen deden een spel voor ons: Er lagen een paar ballonnen op het midden van het veld en zij moesten er zo hard mogelijk naartoe rennen en op de ballon gaan zitten, zodat de ballon knapte. Dat is geloof ik een teken van victorie, als ik het goed begrepen had.

Helaas waren niet alle leerlingen op school die ik geïnterviewd had, na de vakantie is ongeveer de helft niet op school, omdat veel leerlingen hun families bezoeken tijdens de vakantie en dus ook nog na de vakantie.

Nog twee weken en dan gaan we alweer naar huis. Het is echt te snel gegaan. Afscheid nemen blijft de aankomende twee weken nog wel doorgaan.

Intussen gaat het thuis nog zo zijn gangetje. We hebben hier een hele gevarieerde afwisseling van wel stroom, geen stroom, wel stromend water, geen stromend water, wel internet, geen internet. Elke keer is het weer afwachten. We leren hier wel geduld hebben!

Cecilia is vandaag vertrokken naar Senegal, om vanuit daar door te gaan naar Nederland voor haar werk. We missen haar nu al. Gelukkig komt ze een paar dagen voordat wij gaan weer terug!

Christmas and our survival skills

Het is al weer een poosje geleden dat ik een verhaal op mijn weblog heb gezet. Inmiddels hebben we al weer heel wat beleefd.

Het was erg leuk om Kerst op een heel andere manier te vieren. Je merkt er eigenlijk vooraf niet zoveel van, ook niet in de kerk. Af en toe zie je een verdwaalde kerstboom en af en toe hoor je een kerstliedje, maar de kerkdienst op eerste Kerstdag was wel heel gaaf! De meeste kerstliedjes konden we wel meezingen.

's Middags hebben we de hele middag gekookt voor de mensen in het huis. Ze vonden de tomatensoep maar niets, maar de cake als toetje met slagroom maakte het weer goed. De slagroom was helemaal niet goed gelukt, omdat we geen mixer hadden en wij vonden het echt niet lekker. De mensen hier bleven maar opscheppen en we moesten ze vooral vertellen hoe we dit gemaakt hadden.

Op 2^e Kerstdag hadden we helemaal geen Kerstgevoel. We zijn naar het strand geweest, dat is hier een gewoonte. Het was wel gezellig met zoveel mensen op het strand. Op tweede Kerstdag zie je overal dancing devils. Mensen verkleden zich dan en dansen op muziek. Oorspronkelijk heeft dat nog met animisme te maken, maar nu is het een traditie. In de dorpjes kom je het nog wel tegen.

Van dinsdag tot vrijdag hebben we een reis gemaakt door het Noorden van Sierra Leone. We hadden van te voren al uitgestippeld wat we wilden gaan doen. We dachten dat we wel 3 of misschien wel 4 dingen konden doen in 3 dagen. Uiteindelijk hebben we 2 dingen gedaan in 4 dagen. Het verkeer en de infrastructuur hier is toch wel een beetje anders dan in Nederland.

Dinsdag ochtend kwam onze driver al een uur te laat. Hij zou ons brengen naar een opstap plek om naar Makeni te gaan. In Makeni heeft een jongen, Dauda, ons opgehaald en hij is met ons meegereisd om voor ons de dingen te regelen en voor onze veiligheid. Als er een inlander mee is, ben je minder kwetsbaar. Vanaf Makeni moesten we met poda poda (een klein busje) naar Kamakwie. Wat een gedoe, we zaten 4,5 uur op een houten plankje met amper been ruimte en klem tussen de mensen. Achter ons zat een man die was zo uitgemergeld en ziek dat iemand anders hem moest vasthouden. Elke keer hadden we een knie of een elleboog in onze rug en achter in het busje zaten er een paar mensen over te geven.

In Kamakwie konden we bij familie van Dauda overnachten. We kwamen echt een super mooie kamer terecht. Het was de enige mooie kamer van het huis en die stonden ze af aan ons. De mensen zijn hier zo gastvrij!

De volgende morgen gingen we al vroeg weg met okada (motor) naar Outamba, het Wildlife Park. Het park lag naast een rivier waar nijlpaarden zijn. We peddelden met 2 kano's en 2 gidsen naar de nijlpaarden toe. We hadden geluk, want het waren er best veel, een stuk of 7, waaronder ook een paar jonkies. Onderweg zagen we nog apen en een paar heel bijzondere vogels.

's Middags gingen we nog een olifanten wandeling maken. Voorop liep een gids met een enorm mes, Dauda had een stok en liep achteraan , dus we voelden ons best wel veilig. Uiteindelijk stelde het niet zo veel voor. We hebben geen olifant gezien. Het park is erg verwaarloosd door de burgeroorlog en we konden daarom niet zo ver door het oerwoud.

We hadden 4 hutten geregeld. Er was 1 tweepersoons hut en 2 tweepersoons hutten. Alleen de mensen van het park hadden 1 hut op slot laten zitten, dus we hebben gezellig met ons drieën op een tweepersoons matras geslapen. But we can manage that!

Er was ook een wc op dat park. Nou ja, een beton blok met een gat tot in de grond en een wc bril. Dat gat zat vol met maden! Maar ja, dat hebben we ook weer overleefd.

Elke dag was het weer een verrassing waar we terecht kwamen, vooral waar we kwamen te slapen! In het wildlife kamp kon je niet eens eten kopen, gelukkig hadden we brood bij ons. Er was ook helemaal geen water, alleen de rivier. Maar toch was het best wel leuk om zo primitief te leven.

Donderdag hebben we de hele dag gereisd. Eerst twee uur met okada weer terug naar Kamakwie, vanaf daar weer met okada naar Makeni dat was meer dan drie uur. Elke keer als we een okada moesten regelen dan kwam ongeveer het hele dorp erom heen staan en iedereen bemoeide zich ermee. We hebben echt onze ogen uitgekeken, het was erg grappig.

We gingen met de okada dwars door veel van die hutten dorpjes. Als wij langskwamen begonnen de kinderen te zwaaien en ‘apato' te roepen. Dat betekent white men. Het is voor hen heel bijzonder om blanke mensen te zien, er zijn namelijk niet zo veel blanke mensen in Sierra Leone en voor sommige kinderen is het zelfs de eerste keer dat ze een blanke zien. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een rivier. We konden die alleen oversteken met een vlot. Twee mannen trokken aan een touw en zo kwamen we vooruit. Het was echt een krakkemikkig ding. Toen we er weer af moesten, zouden we eerst door het water moeten lopen, maar de man van het vlot bood aan om ons op de rug naar de kant te brengen. Daar hebben we dan ook maar dankbaar gebruik van gemaakt.

Dicht bij het vlot kwamen we een okada driver tegen die een ongeluk had gehad. Hij had een hele diepe wond in zijn been. Het bot kon je al zien. Annemijn heeft heel dapper voor zuster gespeeld, we hadden namelijk een verbanddoos mee. Het zag er niet echt prettig uit. We hopen maar dat hij nog naar een dokter is gegaan, we hebben het hem wel een paar keer goed verteld.

Dicht bij Makeni is een checkpoint. De drivers worden gecontroleerd of ze wel een rijbewijs hebben. De okada driver waar ik bij op zat had geen rijbewijs en ze maakten er ook een groot probleem van dat Jorine en Annemijn met z'n tweeën achterop zaten. We hebben ze maar wat geld gegeven en toen was het goed. Ze hebben ons een paar keer verteld dat het niet lag aan onze huidskleur dat zij gecontroleerd werden, maar dat zij gewoon hun werk deden. Ik had twee foto's gemaakt en ik stond op het punt om er nog een te maken toen er een agent heel boos naar mij toe kwam en schreeuwde: ‘You will be arrested!' Ik dacht echt van help daar zit ik niet zo op te wachten. Ik heb de foto maar niet meer gemaakt. Gelukkig lieten ze me gaan, ze arresteren niet zomaar een blanke.

Van Makeni naar Bambuna gingen we weer met poda poda, alleen die deed het halverwege niet meer. Daar zaten we dan langs de kant van de weg. We hebben even het dorpje bekeken, er was een heel schattig oud vrouwtje een mat aan het weven. Een vrouw in het busje zei tegen mij dat ik iets op mijn hoofd moest doen tegen het stof, maar ik had niets bij zich en daarom deed zei haar doek af en bond het om mijn hoofd. De mensen in de poda poda vonden het allemaal erg lachwekkend.

Vrijdag zijn we naar een waterval geweest dicht bij Bambuna. 's Middags wilden we naar Lake Sonfon, omdat ze daar nog veel rituelen en tradities hebben, maar dat was qua vervoer haast onmogelijk, of we moesten weer een heel eind reizen. Toen zijn we maar naar huis gegaan. Gelukkig maar, want dat duurde ook veel langer dan de heen weg. We werden wel een paar keer van de weg gehaald door agenten om gecontroleerd te worden.

We waren net onderweg toen we een rij vrouwen of meisje zagen met grijze sokken en hoofddoeken helemaal over hun gezicht hangen. Ze liepen echt heel triest in een rijtje achter elkaar. We dachten eerst dat het een begrafenis was, maar Dauda vertelde ons dat ze op weg waren om besneden te worden. Op dat moment waren we zo blij dat we niet hier in Sierra Leone geboren zijn.

Cecilia had extra haar best gedaan op het avond eten voor ons. We hebben namelijk de dagen dat we aan het reizen waren, op water en brood met pindakaas geleefd.

Vanavond hebben we een kerkdienst van 10 tot 12 uur. Om 12 uur zingen ze: Thank God that I did not die-o.

Happy New Year!

Bijna beroofd!

Hoi allemaal!

Als eerste wens ik iedereen een gezegende Kerst en een heel gelukkig Nieuwjaar toe! Voor de Kerst zet ik waarschijnlijk niets meer op mijn weblog, dus bij deze!

Wij hebben al weer heel wat meegemaakt. Vorige week zijn we een nachtje wezen slapen of Bureh beach. We kwamen aan en er was helemaal niemand, dan alleen de beach boy. Hij heeft een tentje opgezet voor ons. Het was geweldig! Het strand was super mooi en het was lekker rustig. Er staan wel wat foto's van Bureh beach op mijn weblog. 's Avonds had onze beach boy nog een kamp vuur gemaakt, zo romantisch:p

Alleen het is en blijft Afrika. Op een gegeven moment wilden we graag douchen, maar er was geen badkamer en ook geen wc. We kregen dus een emmer water en zo konden we ons douchen tussen de rimboe en een hutje in onder de blote hemel. Kwamen we bij onze tent, hadden ze er maar 1 matje voor ongeveer anderhalf persoon in gelegd. We hebben de kussens maar in de lengte op het matje neer gelegd, dan lagen we tenminste nog met onze bovenlichamen op het matje. Vervolgens liepen er constant beestjes over onze voeten en onze gezichten heen. Elke keer als we bijna sliepen, kwam er weer zo'n beest. We dachten van elkaar dat we sliepen, maar Annemijn sprong overeind omdat er weer een beest over haar heen liep, waardoor Jorine heel hard moest lachen. Toen hebben we maar de tent geïnspecteerd met een zaklamp. We hebben heel heldhaftig 2 joekels van mieren doodgemept en een spin. We dachten echt dat er minstens 20 beesten in onze tent waren, maar dat viel dus reuze mee.

Onze beach boy was ook onze security, hij heeft heel goed op ons gepast. Hij heeft ergens in de buurt bij onze tent geslapen om ons te beschermen voor het geval dat er wat rimboe mannen ons zouden lastig vallen.

Het was echt een geweldige ervaring, slapen in een tentje aan de Atlantische Oceaan!

Op het moment gaan we van het ene feest naar het ander feest. Dit weekend hadden we drie wedding parties (we zijn naar twee geweest) en een verjaardag. De bruiloften waren echt van rijke elite mensen. Bij de ingang moesten we onze uitnodigingsbrief laten zien. De bruiloften waren eerder dikke Amerikaanse parties dan Afrikaanse feesten, op het dansen na. Wat kunnen ze hier dansen! Er wordt op zo ongeveer iedereen getoast. Na het officiële gedeelte, opent het bruidspaar de dans. Daarna gaat iedereen hier los. Van ons wordt ook verwacht dat we gaan dansen. Ze vinden het wel een beetje raar als we het niet doen, dus we doen nu goed ons best;) Van Cecilia mogen we niet eerder naar huis voordat we goed kunnen dansen. Volgens haar is er nog hoop;)

Op de bruiloften kom je zonder uitnodigingsbrief niet binnen, maar op de verjaardag waren er best wel een aantal buurt jongens die ook lekker aan het dansen waren. Ze werden gedoogd, maar ze kregen niet echt te eten en te drinken. Later op de avond waren ze aan het bedelen bij ons om eten. Veel mensen hier eten maar een maaltijd op een dag. Ze hadden echt honger, maar we hadden ook niks bij ons. Maar ze waren al heel blij met het laatste beetje 7-up uit onze flesjes. Wij kregen in het begin een enorm bord eten, we hadden allemaal maar een klein beetje gegeten, omdat het te scherp is en de kans dat we er ziek van worden groot is (Dat zijn we nu, echt belabberd). Als we eerder hadden geweten dat die jongens honger hadden, dan hadden we wat aan hen kunnen geven. Het verschil tussen rijk en arm is echt bizar. Maar meestal gooien de rijke mensen geen eten weg. Op het doopfeest van Juweline zaten er buiten naast de deur ook een paar jongens die alle resten van de borden schraapten. Sign of poverty.

Na het laatste feestje reden we 's nachts naar huis. We moesten door Lumley en dat is een heel drukke buurt, ook 's nachts nog. We reden daarom stapvoets. Er liep de hele tijd een man/jongen naast mijn deur en hij scheen ook twee keer met een zaklamp door naar binnen. Ik had het raam open en mijn tas op schoot. Ik zei nog tegen Jorine van volgens mij gaat die jongen mijn tas stelen, en waarom ik op dat moment niet bedacht dat ik misschien wel de deur op slot kon doen en het raam dicht, weet ik ook niet. En ja hoor, een paar jongens gingen een beetje voor de auto lopen, zodat Cecilia moest rennen, Er kwam een arm door het raam en iemand grijpt naar mijn tas. Jorine en ik begonnen heel hard te gillen. Ik hield heel goed mijn tas vast en Jorine deed gelijk de deur op slot. Het is hem niet gelukt!! Ik wist niet dat ik zo'n stemgeluid kon voortbrengen. Annemijn die lekker lag te slapen hebben we gelijk ook maar gewekt.

Die jongen was volgens mij ook niet zo professioneel, want mijn tas is een schoudertas en ik had de tas gewoon om. Hij had mij er eerst moeten uitsleuren voordat hij mijn tas zou kunnen pakken. Even later kwam de auto die achter ons reed, naast ons rijden en die man zei dat hij ook al had gezien dat die jongen mijn tas wilde stelen, maar hij zag dat het hem niet gelukt was anders was hij erachter aan gegaan. Dit is echt typisch Afrikaans, iedereen helpt je!

Maar Jorine en ik hadden toch wel goed de schrik te pakken die avond. Cecilia die vertelt dan ook nog heel leuk dat ze dan soms een motorbike nemen en je achterna rijden om te kijken waar je woont. Dat gebeurde dus gelukkig niet. Nu doen we heel braaf onze deur op slot. We herinnerden ons namelijk dat een man een keer tegen ons gezegd had dat we onze deur op slot moesten doen, vooral 's nachts. Nu was het op een drukke plek, maar er kan ook wat gebeuren als je ergens alleen rijdt. Maar goed, dit hebben we ook weer meegemaakt.

Afgelopen vrijdag waren we uitgenodigd om het Kerstfeest op de Goflames Mission School mee te vieren. Echt geweldig. We waren helemaal in de Kerstsfeer. We kregen de beste plek om te zitten. Ze waren echt heel blij dat wij er waren. We waren bijna niet meer gegaan omdat we zoveel vertraging hadden, maar we kwamen precies op tijd, want ze waren nog niet begonnen.

Er was een koortje dat Kerstliederen zong en alle ouders waren uitgenodigd. Er werd door kinderen uit de laatste groep het laatste Avondmaal gespeeld. Ook werd er veel gebeden en gezongen en Bijbelteksten opgezegd. Een paar meiden gaven een dansshow. Zo enorm geweldig. Ik heb zelden mensen zo goed zien dansen. Ze hadden van die Hawaï rokjes aan. Dat is trouwens ook wel apart. Ze hebben hier niet echt kerstbomen met lichtjes en kerstballen, maar met Hawaï slingers, appels, kaartjes, bloemetjes enz.

Volgende week gaan we een paar dagen naar het Noorden om wat te bekijken. We gaan naar een wildlife park, naar een plek waar ze nog veel tradities en rituelen hebben en naar watervallen. Hopelijk zien we nu iets van hutjes Afrika;)

Kerken en ouders

Hoi Sinterklaasvierders,

Het is al weer een poosje geleden dat ik een verhaal heb geplaatst. Inmiddels ben ik jarig geweest. Iedereen hartelijk bedankt voor alle felicitaties via mijn weblog, mail, sms;) Erg leuk!

Ik ben wel 5 keer toegezongen door heel veel verschillende mensen en ik heb nog nooit zo'n mooie taart gezien:D Thuis in Nederland hebben ze mijn verjaardag meer gevierd dan ik zelf hier, met champagne enzo;)

Sinterklaas dat kennen ze hier wel, maar dat vieren ze hier niet. We hebben 's avonds op 5 december wel pepernoten uitgedeeld hier in het huis. Ondanks dat we geen sinterklaas hadden, hadden we wel een heleboel zwarte pieten (flauw).

Vorige week vrijdag moesten we van Cecilia naar de kleermaker. We krijgen een uniform van de kerk. Ze hadden heel veel verschillende kledingstijlen en we mochten er zelf een uitkiezen. Na heel lang kijken waren we er eindelijk achter wat we wilden en dan zeggen ze dat je alleen maar uit deze paar kan kiezen omdat de stof waarvan het gemaakt wordt niet geschikt is ervoor. Dit is Afrika;)

Ik ben heel benieuwd hoe het eruit komt te zien. We hoorden van Stephanie dat ze die jurken enorm strak maken.

Afgelopen zondag zijn we naar het doopfeest geweest van Juweline, een nichtje van Cecilia. Zo'n feest bestaat uit eten, drinken en dansen. Gelukkig hadden ze voor ons eten zonder peper gemaakt (het was nog steeds enorm scherp), want het is zo scherp dat we het eten hier echt niet kunnen eten. Iedereen gaat helemaal los en al de broers van Cecilia wilden dat wij ook gingen dansen, dus tjah... daar gingen we dan. Maar tegen al die Afrikanen kunnen wij niet tegenop;)

Op de terugweg zijn wij met Cecilia teruggereden naar huis, want Mohammed moest haar broers thuisbrengen, die zouden toch aan het eind van de avond bezopen zijn. En daarbij kwam ook nog dat Mohammed ook niet meer helemaal uit zijn woorden kwam;) We waren daar heel blij mee, want Mohammed is die avond in elkaar geslagen door een stel dronken mannen. Hij had de auto ergens geparkeerd waar het mocht, maar die mannen vonden dat ze er niet langs konden en daarom hebben ze een bierflesje kapot gegooid op Mohammed zijn hoofd. Blijkbaar waren die dronken mannen niet zo heel arm, want ze hadden geld gegeven aan de agenten en vervolgens kwamen ze er mooi mee weg. Cecilia heeft een broer die een hoge rang heeft bij de politie en die heeft vervolgens heel boos gebeld en nu zitten die mannen in de gevangenis. Ik ben benieuwd hoe het allemaal afloopt.

We zijn nu ongeveer in drie verschillende kerken geweest. De kerk van Cecilia is de Charles Davies kerk. Ze zingen en dansen heel erg veel in deze kerk. De preken in deze kerk zijn echt mooi, wel heel kort. Het eerste lied dat ik daar hoorde werd begeleid door een orgel en niemand bewoog tijdens het zingen. Het leek best wel op de kerken in Nederland. Opeens liep de organist naar het drumstel en iemand zette een lied in en heel de kerk begon te swingen. Ze vragen wel 6 keer om geld en ze maken er een hele show van, daarom duurt de kerk waarschijnlijk ook zo lang.

De laatste keer kwam er een man die de hele kerk een lied aan ging leren. Het lied ging erover dat man en vrouw gelijk zijn. Dat beviel de vrouwen in de kerk wel.

De tweede kerk was een Anglicaanse kerk en er werd net thanksgiving gevierd. Ze hadden een pastor ingehuurd en die heeft heel lang gepreekt alleen maar over geld. We werden er echt gek van. Volgens mij zei hij zelfs een keer dat als je geen geld geeft, dat je dan naar de hel gaat. Lekker voor die mensen hier, ze hebben al bijna niets. Aan het eind van de dienst moesten alle kinderen naar voren komen om de zegen te krijgen. Dat was wel erg mooi.

De derde kerk was meer een internationale kerk, 50 meter van ons huis af. Hier hadden ze zelfs een preek met drie punten:D Was echt een mooie preek. Hier hebben ze momenten dat iedereen hardop door elkaar bid. Dat gaat er bijna schreeuwend aan toe. Ze staan dan ook helemaal niet stil. Aan het einde van de dienst moest iedereen die voor het eerst was naar voren komen. Terwijl we daar voor in de kerk stonden, hoorden we ineens een enorm gekrijs, in ons rijtje viel een vrouw in de geest of zoiets. Maar ze moest gelijk weggehaald worden, want het mag de dienst niet verstoren.

Wat me hier heel erg opvalt is dat iedereen hier zo veel vertrouwen en hoop heeft in God. Zelfs als ze het meest trieste hebben meegemaakt, dan danken ze God nog voor het feit dat ze leven of dat hun handen niet zijn afgehakt tijdens de oorlog. Kunnen wij in Nederland nog wel heel wat van leren.

De bezoeken aan de ouders waren best wel indrukwekkend. Je komt dan echt in de meest armoedige huisjes terecht. Een van de jongens woont bij een man in huis en die man vroeg ons of we hem niet mee konden nemen naar Nederland. Hij meende het echt, want dan zou de jongen geld kunnen verdienen in Nederland en dat opsturen naar hem. Deze mensen waren echt heel arm. Ik heb al een paar keer mijn lunch aan hem weggegeven, omdat hij gewoon niet genoeg te eten krijgt.

Het was ook wel weer lastig om naar ouders/verzorgers te gaan. Allemaal gaven ze aan dat ze nog niet wisten of hun kinderen naar de universiteit konden, omdat ze er geen geld voor hebben. Dan kijken ze je echt zo hoopvol aan. Maar we zijn gewaarschuwd om niet zomaar geld te geven, want dan weet dat hele vluchtelingen kamp dat binnen een mum van tijd.

En nu is het tijd voor weekend:D Straks weer lekker naar het strand!

Honden, mannen, regen ...

Hoi allemaal,

Hier gaat het allemaal nog z'n gangetje. We gaan drie dagen per week naar de scholen en twee dagen per week werken we thuis aan ons onderzoek. We zitten per dag wel 3 tot 4 uur in de auto, dat is hier gewoon heel normaal. Onze vaste chauffeur Mohammed kon van de week ons niet rijden. De man die ons nu rijdt, is echt lomp. Hij reed tegen een cement blok aan en vervolgens hadden we twee lekke banden en het duurde anderhalf uur voordat het gemaakt was. Hij rijdt ook veel te hard op slechte wegen waar enorme kuilen in zitten. Soms stoten we echt ons hoofd tegen het dak.
Inmiddels hebben we ook al aardig wat les gegeven. Het is echt frustrerend dat je totaal geen materialen hebt om je les qua niveau wat omhoog te krikken. Sommige leerlingen hebben niet eens een potlood of pen. Zij kunnen amper meedoen. De kinderen vinden het helemaal leuk als wij lesgeven. Vooral de muziek lessen zijn geweldig. Ze gaan helemaal los met elkaar. Het is geen gehoor, maar dansen en klappen kunnen ze wel!

We proberen les te geven zoals we dat in Nederland ook doen, maar andere werkvormen vinden ze heel moeilijk. Ze zijn alleen maar gewend om de leerkracht te herhalen en antwoord te geven op vragen. Het lijkt wel of ze heel moeilijk voor hun zelf kunnen denken. In groep 6 lieten we ze een brief schrijven naar een klasgenoot. Er waren er maar een paar die zelf wat zinnen konden bedenken. Soms dan geven wij de leerlingen een opdracht om te doen en dan zegt de leerkracht tegen hen dat ze iets heel anders moeten doen, ach ja..

Het is echt een hele ervaring. Goed onderwijs is hier ook amper mogelijk met de beperkingen alleen al qua materialen.

De gesprekken met de leerlingen over de burgeroorlogen gaan ook heel goed. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta. Ze hebben echt de meest heftige dingen meegemaakt en ze maken nu ook nog heel wat mee. Een meisje die mij helpt met mijn onderzoek heeft beide ouders verloren en woont al een poos op zich zelf. Ze is prostituee om haar schoolgeld en haar kamerhuur te kunnen betalen. Ze heeft gewoon geen keus. En dat is dan een leeftijdsgenootje! Het is zo'n leuke meid.

Als we een dag thuis blijven, gaan we vaak aan het eind van de middag naar Lumley beach. Nemen we eerst een taxi, die soms zo volgepropt wordt, dat ze bijna nog op de pook zitten. We lopen dan heerlijk een eind over het strand. Komen we ook nog een beetje aan onze beweging. We worden namelijk netjes van deur tot deur gebracht! Het enige wat jammer is, zijn honden en jongens. Ze zijn wel met elkaar te vergelijken, geloof ik. Ze lopen rustig meer dan een kilometer achter je aan. Denk maar niet dat je ze kan afpoeieren. Het maakt het wel lastig om te onderscheiden welke mensen gewoon vriendelijk willen zijn en welke mensen gelijk je nummer willen of geld.

Zaterdag avond hebben vriendinnen van Bethy, zij is het zusje van Cecilia en woont ook hier in huis, ons haar gevlochten. Wat een werk, ze zijn er bijna drie uur mee bezig geweest. Ze deden helaas ook bovenaan elk vlechtje een elastiekje, toen zag het er wel erg Afrikaans uit. Annemijn en ik hadden gewoon vlechtjes, maar bij Jorine hadden ze alles naar het midden ingevlochten, die liep vervolgens met een pluim op haar hoofd! Super melig! De mensen waardeerden het wel heel erg. Ze vinden het echt leuk als je Afrikaanse dingen uitprobeert. Inmiddels zijn ze alweer uit.

Zaterdag zijn we naar Number 2 river geweest. Ik heb nog nooit van mijn leven zo'n mooi strand gezien. Toerisme is hier zo ongeveer 0,0. Er waren ook maar een handjevol blanke mensen. Alleen heel jammer voor ons, begon het na twee uur te regenen. Nederland is er niks bij. We hebben echt en uur onder een parasol gestaan en om de moed er maar in te houden, hebben we heel wat liedjes gezongen.

Dit was het wel weer zo ongeveer! Jullie zijn weer op de hoogte!

Banana Islands

Banana Islands Op een onbewoond eieieiland whiehaa.

In Kent namen we de boot naar Banana Islands. We werden met een inheems vissersbootje naar het eiland gebracht. Het begon al heel goed. De lucht was helemaal grijs en de golven waren enorm hoog. Maar dat was ook wel weer leuk. Achteraf hoorden we dat de golven hier bijna nooit zo hoog zijn. We kwamen aan en we zagen hele leuke hutjes, maar de man die ons naar ons verblijf zo brengen liep daar voorbij, want we wilden natuurlijk een goedkoop questhouse. We zagen allemaal van die golfplaten hutjes, dus we waren wel erg benieuwd waar we nou uiteindelijk terecht zouden komen. Gelukkig viel het nog mee. We sliepen in een hut die verdeeld was in 4 kamers doormiddel van een of andere bamboeachtige schotten. Wij sliepen in een daarvan en ’s nachts kwamen we erachter dat er ook een of andere gorgelende man achter de andere kant van het schot sliep. Gezellig!

Maar goed, de boel werd gerund door een Griek, die Greg heet, en door de inheemse bevolking. ’s Morgens zijn we naar het strand gegaan. Heerlijk, dat ga ik missen als ik terug kom! ’s Middags gingen we vissen en snorkelen. De Griek begeleide ons en bestuurde de boot. Annemijn had zo ongeveer gelijk al een dikke vis aan de haak en Jorine vlak daarna. Zodra de vissen aan boord waren, mochten ze nog even leven, maar daarna kregen ze een paar flinke klappen. Op een gegeven moment riep Greg dat hij een dolfijn zag, maar hoe we ook keken, er was nergens ook maar 1 dolfijn te zien.

Het snorkelen was echt mooi. We hebben echt mooie vissen gezien. Terwijl wij aan het snorkelen waren, schoot Greg vissen dood met een of ander harpoenachtig ding. Hij reeg z dan aan een touw en liet ze in het water hangen. Jorine en ik schrokken ons naar toen we dat zagen, we dachten dat er een hele grote vis dichtbij ons zwom. Annemijn en Stephanie zaten nog in de boot en die zeiden dat we als een stel kuikens klonken.

Op de terug weg zagen we wel dolfijnen. Een stuk of 6. Zo enorm gaaf. Ze waren aan het jagen. Soms zagen we enorm grote vissen wel een meter of vijf uit het water springen en dat wel meerdere keren achter elkaar. Daar achteraan zwom dan een dolfijn. Creation is so amazing! Greg vertelde dat hij nog nooit zo dicht bij dolfijnen was geweest en hij waarschuwde ons, hoewel het waarschijnlijk niet zou gebeuren, dat ze de boot konden omstoten. En dan zit je dan in een rubberboot met een 6pk motor erachter. Ik had dat geloof ik liever niet willen weten. Dolfijnen zijn leuk, maar niet als ik naast ze in het water lig! Greg zat ons aan te moedigen om te gaan snorkelen zo dicht bij die dolfijnen, maar hij durfde het zelf ook niet. We hadden het echt getroffen, ze zien lang niet altijd dolfijnen en als ze dolfijnen zien, dan van grote afstand.

Het was allemaal heerlijk primitief. Er was geen stromend water en in onze kamer stonden alleen maar bedden met een klamboe. Voor €1,70 per nacht mag je ook niet klagen. Het was allemaal goed te doen. Het was ook heel gezellig met elkaar!

Van alles en nog wat

Weer even een bericht vanuit Sierra Leone!

De afgelopen dagen hebben we weer scholen bezocht. Twee keer nu hebben we de morning devotion meegemaakt. Ze zingen het volkslied buiten in rijen en ondertussen hijst een van de kinderen de vlag. Daarna zingen ze heel hard het lied ‘Give me oil in my lamp' en ondertussen lopen de klassen in rijen om de beurt naar hun klaslokaal. Alleen de laatste twee klassen lopen ook nog een rondje om de school, terwijl ze zingen en klappen. We hebben inmiddels al een aantal lessen gegeven, waaronder ook twee muzieklessen. Echt zo leuk! De kinderen hier hebben zoveel ritmegevoel, ze gaan helemaal uit hun dak. Ze kunnen gewoon niet stil blijven staan als ze zingen. De leerkrachten willen graag dat we onze lesopzet opschrijven, zodat zij er ook nog wat van kunnen leren. Zij geven zo totaal anders les. We gaven dinsdag ochtend een rekenles in groep 4. Ik gaf sommige kinderen een getal en dat getal moesten ze springen. 1 grote sprong is een tiental en een kleine sprong is een eenheid. Vervolgens ging de leerkracht eerst het getal zeggen, dus de hele klas wist het getal al en vervolgens ging hij eerst zelf springen. Hij vond het haast nog leuker dan de kinderen. Dit is eigenlijk ook wat ze gewend zijn. De leerkracht doet alles voor en zij hoeven eigenlijk alleen maar te herhalen.

Ik heb inmiddels ook wat leerlingen van de middelbare school geïnterviewd over de burgeroorlog, maar die verhalen zijn echt niet zo leuk. Het is zo bizar als je ziet dat ze je ouders voor je ogen vermoorden en dat jij dan dagenlang in de bush moet schuilen voor de rebellen. Veel meer van dat soort dingen zijn er gebeurt.

Sommige van hen wonen al een aantal jaar alleen of bij een tante ofzo. Als ik vroeg wat voor beroep ze graag willen hebben, dan zeiden ze allemaal, rechter, accountant, arts of bankmanager, maar sommige gaven aan dat ze na de middelbare school langs de kant van de weg spullen moeten gaan verkopen om geld te verdienen. Lang niet voor iedereen hier ziet de toekomst er rooskleurig uit.

We komen bijna elke dag langs een of andere vieze vuilnisbult die enorm stinkt. Daar zit elke dag een oude man blikjes te verzamelen. Vaak komen we ook nog langs een officiële vuilnisbelt en daar lopen best wel wat mensen overheen, te zoeken naar iets kostbaars...

We gaan soms wel eens wat drinken op een terrasje aan het strand, (dat is zo ongeveer de enige plek waar we blanke mensen zien) als we dan naar de auto lopen komen er gelijk een aantal mannen naar ons toe gerend, gehinkeld of geduwd in een rolstoel, om geld te vragen. Tijdens de burgeroorlog zijn waarschijnlijk hun ledematen er afgehakt. Ondanks dat is het toch erg leuk om met z'n vieren ergens wat te drinken!

Vandaag kwamen Annemijn en ik aan op de middelbare school. We hadden geen tijd genoemd, dus ze wisten niet wanneer wij zouden komen. Wij liepen de trap af langs de school, want de school staat op een heuvel, we zagen daar een leraar die een meisje echt een paar harde klappen gaf met een stok. Echt niet leuk om te zien. Hij schrok zich naar toen hij ons zag. Het was geloof ik niet de bedoeling dat wij het zagen. Officieel is het verboden door de overheid, maar het wordt toch nog heel veel gedaan. Later vroeg ook een leerkracht aan ons welke straffen wij geven in Nederland. Hij zei dat wat wij vertelden hier niet hielp. Ik ben benieuwd.

Toen we terug reden heb ik een handdoek gekocht bij een straatverkoper, het zag er heel schoon uit, maar toen ik de handdoek van wat dichterbij bekeek, zag ik dat die al gebruikt was. De chauffeur raadde me aan om de handdoek eerst te wassen,, ik heb het toch maar weggegooid.

Verder is het hier enorm gezellig! Mijn bijnaam die ik van Cecilia (onze gastvrouw) heb gekregen, is Frido, dus tegenwoordig heet ik Frido, kan er wel mee door toch??;)

Het is trouwens erg leuk om jullie berichten te lezen! Ik kan helaas niet alles beantwoorden, omdat we hier erg krap zitten met stroom en internet. Ik heb wel het gevoel dat ik afgesloten ben van alle nieuws. Alleen wat heel heftig is komt hier door. De mensen hier waren echt rouwig om Kadhaffi, hij heeft namelijk best wel wat geld in dit land gestoken,,, nou,, vooral in een enorme moskee, zo ongeveer het enige mooie gebouw hier in dit land;)

Vrijdag en zaterdag gaan we naar Banana Islands. Ben erg benieuwd, je kan daar snorkelen. We zouden eerst naar Turtle Islands gaan, daar schijnt het nog mooier te zijn, je kunt daar zelfs van die enorme schildpadden zien, maar er gaat deze week geen boot, of je moet er heel wat voor neerleggen.

Dit is een beetje wat ik heb gedaan en wat ik hoop te doen!